Wyznaczniki dramatu:
- utwór przeznaczony do wystawiania na scenie,
- brak narratora,
- dominuje dialog,
- tekst dzieli się na tekst główny i poboczny, tzw. didaskalia,
- wyróżniamy akty, sceny i odsłony.
"Dziady" cz. II
Adama Mickiewicza to dramat romantyczny, który łączy elementy
świata realnego
(Guślarz, wieśniacy, konkretne miejsce akcji) i fantastycznego (pojawiające się zjawy). Oparty
został na wierzeniach ludowych. Synkretyzm utworu polega na łączeniu trzech rodzajów
literackich: epiki (opowieści Sowy, Kruka), liryki (wyznanie Zosi) i oczywiście dramatu.
Nawiązuje do trzech kręgów kulturowych: antycznego (motyw ptaków szarpiących ludzkie
wnętrzności znany jest z greckiego mitu o Prometeuszu), pogańskiego (obrzęd Dziadów),
chrześcijańskiego (modlitwa, znak krzyża, Boże prawa, niebo, czyściec, raj).
(Guślarz, wieśniacy, konkretne miejsce akcji) i fantastycznego (pojawiające się zjawy). Oparty
został na wierzeniach ludowych. Synkretyzm utworu polega na łączeniu trzech rodzajów
literackich: epiki (opowieści Sowy, Kruka), liryki (wyznanie Zosi) i oczywiście dramatu.
Nawiązuje do trzech kręgów kulturowych: antycznego (motyw ptaków szarpiących ludzkie
wnętrzności znany jest z greckiego mitu o Prometeuszu), pogańskiego (obrzęd Dziadów),
chrześcijańskiego (modlitwa, znak krzyża, Boże prawa, niebo, czyściec, raj).
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz